Ploeteren, zwoegen en een glimlach

Zo. Dochter naar school gebracht, snel naar huis gefietst. Hardloopkleding aan. Het eeuwige twijfeldilemma van dit jaargetijde: wat is optimaal. Te warm of te koud is soms maar één laagje verschil. Nu al tijd voor mijn langemouwenshirt? Nee. Ik ben nog niet toe aan afscheid van de zomer, ik ga in mijn in zomerhardloopoutfit.
Ik heb last van een zware verkoudheid, maar geen last van mijn longen, dus besluit het er op te wagen. Het is ploeteren, de eerste anderhalve kilometer. Daarna ben ik ingelopen, maar ook het dorp uitgelopen: Dat is zo ongeveer waar je villawijk ‘s Gravenhout uitloopt en de HOfweg oversteekt naar de Laakweg. Bam, dan ben je ineens in de polder.  Heerlijk, maar ik moet zwoegen tegen de wind in, het blijft ploeteren, heb niet genoeg lucht lijkt het. Dan afbuigen, fietstunneltje door en weer terug naar het dorp op het punt waar de Noordweg overgaat in de OUdeweg. Hier is het niet meer open maar staan veel bomen en struiken. De eerste verkleurde bladeren, vlierbessen, rozenbottels: de herfst komt er aan. Dan zie ik ineens een figuur in de bosjes scharrelen. Het ziet er gek uit, is dat wel in de haak? Hij steekt over naar de berm tussen het fietspad en de weg. Wat zoekt hij nu daar? Ik kom langzaam dichter en dichterbij. Ineens zie ik het. Hij ruimt het zwerfafval op. Heeft een plastic Hema-tas met daarin al een grote oogst van die ochtend. Als ik hem inhaal kan ik niet anders dan zeggen: “Wat goed dat u dit doet”. Ik krijg een grote glimlach terug. Mijn dag is weer goed.